درد داریم و تنها یک رای. دردهایی که نهفتنی و نگفتنی هستند.دردهایی که جامه و چکامه نیستند تا ز تن درآوریم. دردهایی که با وجود ما عجین شده اند.
درد دارد که انقلاب بشود با آن همه هزینه، 8 سال شعار توسعه اقتصادی و 8 سال دیگر شعار توسعه سیاسی بدهیم و گام هایی نیز برداریم ، و سپس در 8 سال موهوم، بیشتر آن دستاوردها را به باد فنا بدهیم.
انقلابی که قرار بود انقلاب ارزشها باشد، نظامی که قرار بود دل تمامی مستضعفین و عدالت طلبان عالم را به دست بیاورد و نشان دهد که اسلام، کارآمد است، هم اکنون اقتصاد و سیاست و ارزش و عدالت اش به سخره گرفته شده است.
چرا ؟
چون عجله داشتیم، می خواستیم تا تنور داغ است، پیش برویم، و حواسمان نبود که انقلاب و اقتصاد و سیاست، بدون توسعه فکری و فرهنگی، عقیم خواهند ماند، کما این که ماندند.
اما درد بزرگتر این است که هنوز هم شعار می دهیم.
خودم را می گویم، هنوز که هنوز است در برنامه ریزی برای مطالعه و اندیشیدن روزانه ام مانده ام. در ایثار علمی و زکات عملی ام لنگ می زنم.
این کشور چه خوب و چه بد، کشور ماست. همسایه های ما عراق و افغانستان و پاکستان و عربستان و ترکیه هستند. نه آلمان و آمریکا و ژاپن و کره جنوبی. اگر تحولی رخ بدهد، سرنوشت ما به کشورهای اولی شبیه تر خواهد بود تا دومی ها.حتی کره شمالی شدن ما هم به همین دلیل بعید است.
باید سهم مان از جامعه امروز را بپذیریم، باید بدانیم که راهی طولانی در پیش داریم. افراط و تفریط ها را دیدیدم و باز هم خواهیم دید.
قبول دارم که ساختارمان ایراد دارد، سیستم اداره و نگاه مان مشکل زاست، روشنفکرانمان از یک سو، مذهبی ها و روحانیون مان ازسوی دیگر، و مردم مان هم در پس زمینه آن دو، به آن بلوغ لازم نرسیده اند.
حواسمان باشد که این سیستم و ساختار زاییده خودمان است. این کودک درون فلان مسئول و بهمان اندیشمند نیست.کودک درون همه ما هفتاد و چند میلیون ایرانی است.
حرکت برای درمان خود و درد و جامعه مان را از هر زمانی شروع کنیم غنیمت است.
اما امروز ،گاه انتخابات است.چه درست و چه غلط ،انتخابات تاثیر غیرقابل انکاری در وضعیت حال و آینده نزدیک ما دارد. و شرکت کردن و یا نکردن در انتخابات منافاتی با درمان ما ندارد.
من فقط یک رای دارم. در انتخابات مجلس گذشته رای ندادم ،چون انتخابی ندیدم.
اما امروز، حداقل دو جریان متفاوت، با وجود تمامی کاستی ها و فشارها و حذف ها به صحنه آمده اند. هر دو نمایندگانی هر چند حداقلی دارند. اگر چه جریان های موجود بیش از دو مورد هستند.
بحث من رای دادن به این و آن و حمایت از فلان و بهمان نیست. اگر چه در این یادداشت به بررسی آن سه نفری که از نظرم برای ریاست جمهوری بهتر بودند پرداختم.
اگر می خواهیم شروع و حرکت کنیم، مطالعه کنیم و توسعه فکری و فرهنگی بدهیم، منافاتی با رای دادن و ندادن ما نخواهد داشت.
اگر انتخابی می بینیم، رای بدهیم. مسئولیت آن را بپذیریم و تا انتها در قبال خودمان و کشورمان مسئولیت پذیر باشیم.
امروز ، روز محک خوردن همه آن آرمان هایی است که از آن دم می زنیم. امروز روز کسانی است که احساس محترم شان را مهار می کنند ، امروز روز سرخوردگی و یاس و عقب نشینی نیست.
امروز اگر یک هزارم درصد امکان انتخاب کردن را می پذیریم، فردا و فرداها شاید همین مقدار نیز شانس نداشته باشیم.
امروز
درد داریم و فقط یک رای
